Γυναικών Αναγνώσματα ΙΙ: Με κόρη την ανία…

Είπε το Ωρολόγιον: «Είν’ η ζωή μου κρύα, και άχρους και σκληρά. Είναι ομοία δι’ εμέ πάσα της γης ημέρα. Παρασκευή και Σάββατον, Κυριακή, Δευτέρα, δεν έχουσι διαφοράν. Ζω – χωρίς να ελπίζω η μόνη διασκέδασις, η μόνη ποικιλία είναι εν τη μοιραία μου, πικρά μονοτονία του κόσμου η φθορά.
Κ.Π Καβάφης


Σαν σκόρπια κομμάτια από εφημερίδες, πεντάλεπτα από κουτσομπολίστικες εκπομπές και τηλεφωνικές αγορές από πολυκαθισμένους καναπέδες, κομμάτια της ζωής που μας χαρίζονται ή που μας τα παίρνουν;

Και η μονοτονία κακή πεθερά και κόμπος σε πισθάγκωνα δεμένα χέρια, σε καθηλώνει πριν καν καταλάβεις την ύπαρξη της. Μήπως είναι η φυσική εξέλιξη; Μήπως καταντήσαμε να είμαστε Homo Monotonous. Συγνώμη Darwin.
Κοινωνιολογική απορία βροχερής Δευτέρας, στον σταθερά κινούμενο κόσμο για μια θηλυκή ύπαρξη, που σε κάποιο βαθμό την έχουμε όλοι μας φίλη και συντροφιά, σύζυγο και ερωμένη…

Η συνέχεια --»

Μια στιγμή...

- Τι είναι μια στιγμή μπροστά στην αιωνιότητα;

- Είναι ότι μια σταγόνα στον ωκεανό…

- Ναι, αλλά μια σταγόνα ξεχειλίζει το ποτήρι.

Η συνέχεια --»

Να μην ξεχάσω…

Να μην ξεχάσω:

• Γάλα


• Χαρτί Υγείας


• Ψωμί


• Φωτοτυπίες


• Λογαριασμούς


• ΝΑ ΖΗΣΩ…

Η συνέχεια --»

Στιγμιαία απορία

Τι έχει μεγαλύτερη σημασία;

Το "γιατί" γράφουμε κάτι,
το "πώς" το γράφουμε
ή το "τι" γράφουμε;

Η συνέχεια --»

Bollywood!

Το Medi. BA Blog με την συνεργασία του Medi. BA και του bombay.tv, με χαρά σας παρουσιάζουν την πρώτη ταινία μικρού μήκους που πραγματοποίησαν.

Δείτε την σε πρώτη προβολή ΕΔΩ.

Η συνέχεια --»

Συλφίς (Η πολύ ωραία νεαρή γυναίκα)

Γιατι Φοβάμαι?Λένε οτι ο έρωτας διεγείρει τον φόβο.Λές να είναι αυτό?Και γιατί να συμβαίνει τώρα αυτό?Γιατί να το ανακαλύπτω τώρα αυτό?Καθυστέρησα...Όμως δεν θέλω να φύγει ...Δεν θέλω να φύγω ούτε εγώ..Θεέ μου σε παρακαλώ μην την αφήσεις να φύγει μαζί του...Ή σταμάτα εμένα.Άν δεν την αξίζω σταμάτα με..Κάνε κατι.

Η συνέχεια --»

Πώς να επιβιώσεις σε ένα νοσοκομείο (I μέρος)

Είσαι μόνος στο σπίτι και αρχίζεις να νοιώθεις κάτι μη ευχάριστο, όπως ένα διαπεραστικό πόνο στην κάτω κοιλιακή χώρα (σαν να προσπαθεί να βγει το alien από μέσα σου χρησιμοποιώντας στομωμένο κουτάλι), είσαι τόσο γκαντέμης που δεν έσπασες το πόδι σου εκείνο το σαββατοκύριακο στο Παρνασσό κάνοντας backflip με tailgrab και προσγείωση με τα μούτρα και το έσπασες τώρα γλιστρώντας στα νερά στο μπάνιο. Τέλος πάντων κάτι σου συμβαίνει και πρέπει να πας στο νοσοκομείο. Σε σένα αναφέρεται αυτό το τουτόριαλ και χωρίζεται σε τρία μέρη, την διακομή, την νοσηλεία και το εξιτήριο.

Η Διακομή

Ο καλύτερος φυσικά τρόπος για να επιβιώσεις σ’ ένα νοσοκομείο είναι να μην πας καθόλου. Αυτό βέβαια μπορεί να επιφέρει μερικά δυσμενή αποτελέσματα για την σωματική σου ακεραιότητα και υγεία, αλλά δεν είναι και απόλυτα σίγουρο ότι αν πας τελικά θα τα γλιτώσεις.

Αρχίζεις λοιπόν τηλεφωνώντας σε όποιο γνωστό έχεις και μένει κοντά για το αν μπορεί να σε πάει, αν κανείς δεν είναι διαθέσιμος μάλλον οι κοινωνικές σου συναναστροφές είναι κοινός για τον μπιπππ καβάλα. Οπότε αναγκαστικά πρέπει να τηλεφωνήσεις για ασθενοφόρο επομένως καλά να πάθεις! Σε αυτή την περίπτωση, αρχικά πρέπει να τηλεφωνήσεις στο 141, όχι δεν κάνω λάθος, για να μάθεις την ακριβή ώρα (θα σου χρειαστεί) μετά μπορείς να τηλεφωνήσεις στο 166, όταν τελικά καταφέρεις και συνδεθείς (ειλικρινά καλή τύχη) θα πρέπει να είσαι σύντομος και περιεκτικός θα πρέπει να αναφέρεις τα συμπτώματα (βλέπεις δεν δικαιούνται όλες οι κλήσεις «δωρεά μεταφορά») αν τελικά κρίνουν ότι είναι σοβαρό, αν όχι καλή τύχη να βρεις ταξί, δώσε ακριβή διεύθυνση, ονοματεπώνυμο και καλό είναι και ένα κινητό, μετά μπορείς να ξαναπάρεις το 141 για να δεις στατιστικά πόσο χρόνο χρειάστηκες για την κλήση.
Τώρα αν μένεις στην πάροδο της παρόδου που την ξέρει μόνο η πολεοδομία και την χρησιμοποιούσε σαν κρησφύγετο ο Ρωχάμης καλό είναι να μην προσπαθήσεις να τους εξηγήσεις ή να τους δώσεις οδηγίες, πίστεψε με δεν θα έρθει ποτέ το ασθενοφόρο, οπότε ή πάλι παίρνεις ταξί ή κανόνισε να μετακομίσεις πριν πάθεις κάτι. Αν πάντως είσαι τόσο τυχερός, μέσα στην ατυχία σου, και βρήκες ελεύθερη γραμμή, είσαι σοβαρή περίπτωση και μένεις και σε κεντρική οδό τότε συγχαρητήρια μπορείς να περιμένεις το ασθενοφόρο, πάντως μην επαναπαύεσαι πάλι δεν είναι σίγουρο το αν θα έρθει, βλέπεις τα ασθενοφόρα είναι κάτι σαν το ξυστό ένα στους δέκα κερδίζει. Επομένως αν «κέρδισες» υπολόγισε στην καλύτερη περίπτωση τριάντα λεπτά, για αυτό πήρες και το 141 φυσικά, αν βέβαια μένεις δίπλα στο νοσοκομείο καλύτερα να πήγαινες με τα ποδιά ή να έπαιρνες ταξί, το ασθενοφόρο τον ίδιο χρόνο θα κάνει αυτό δεν αλλάζει.

Όταν φτάσει το ασθενοφόρο ότι ώρα και να είναι η γειτονία θα πάρει μια εορταστική ατμόσφαιρα, κάτι σαν την Κυριακή του Πάσχα χωρίς τα κόκκινα αυγά και τα αρνιά, όλοι θα είναι στους δρόμους και κρεμασμένοι από τα μπαλκόνια και θα κοιτάνε με ενδιαφέρον, (μπορεί να τηλεφωνήσουν και σε κανά κανάλι ποτέ δεν ξέρεις) περαστικοί θα ρωτάνε τι έγινε, και σίγουρα όλο και κάποια «κατίνα» θα τους ενημερώσει με το ν και με το σίγμα για το ποιος το κάλεσε, την διάγνωση, την θεραπευτική αγωγή, τη δήλωσες πέρυσι στο Ε9 και λοιπά στοιχεία, το που πρόλαβε και τα έμαθε είναι ένα γεγονός που αποτελεί ερεύνα 8 διεθνών πανεπιστημιακών κέντρων, όταν δημοσιευθούν τα αποτελέσματα θα σας ενημερώσω. Οπότε αν είσαι υπέρ της διακριτικότητας πάρε ταξί, αν πάλι δεν σε ενοχλεί αυτό που πρέπει να κανείς είναι να τρέξεις στο μπαλκόνι και να φωνάξεις στους τραυματιοφορείς, πάντα παραμονεύουν μερικοί συνταξιούχοι και λοιποί παπουλόγεροι που είναι έτοιμοι να σου αρπάξουν το ασθενοφόρο, βλέπεις για αυτούς τα νοσοκομεία είναι σαν τα Starbucks για τον υπόλοιπο κόσμο.

Το επόμενο βήμα είναι να ανοίξεις στους τραυματιοφορείς που αρχίζουν να ανεβαίνουν τις σκάλες γαμώντας μερικούς αγίους γιατί μένεις στον τρίτο χωρίς ανσασέρ (και ισόγειο να έμενες το αποτέλεσμα δεν αλλάζει), γιατί δεν μπορείς να κουνηθείς και να πάρεις ταξί, επί της ευκαιρίας μπορεί να θυμηθούν ότι έχασε ο Ολυμπιακός, ότι έχουν άτυχη προσωπική ζωή όποτε μπορεί να γαμήσουν και 2-3 υπουργεία. Προσοχή, αν θες να τα γλιτώσεις όλα αυτά και έχεις την κινητική ικανότητα να βγεις εσύ στο δρόμο μην το κάνεις, αν το κανείς είναι καλύτερο να πάρεις ταξί απ’ την αρχή και να γλιτώσεις όλα τα προηγούμενα.
Είναι δέον να έχεις ετοιμάσει τα άκρος απαραίτητα που θα χρειαστείς στο νοσοκομείο σε καμία σακουλίτσα, ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις για πόσο θα μείνεις, μην περιμένεις να το κάνεις εκείνη την στιγμή γιατί τότε μαζί με τους αγίους και τα υπουργεία θα γαμήσουν και σένα. Αν τώρα είσαι γυναίκα μην ετοιμάσεις τίποτα, δεν πρόκειται να σου κατεβάσουν την βαλίτσα-ες, όποτε μάλλον πρέπει να έχεις προνοήσει να τηλεφωνήσεις σε κάποιο οικείο πρόσωπο για να στα φέρει αργότερα, αλλιώς πάρε ταξί.

Τέλος, αφού τα έχεις περάσει όλα αυτά (και μες στο πόνο σου σε μουντζώνεις που δεν πήρες ταξί) είναι ανώφελο να τους πεις σε πιο νοσοκομείο να σε πάνε (όπου εφημερεύει η πρώτη ξαδέρφη του μπατζανάκη του θειου σου του Αγησίλαου), είπαμε αν ήθελες κάποιο συγκεκριμένο νοσοκομείο να έπαιρνες ταξί, ποιος σου φταίει;
Στο ασθενοφόρο είναι καλό να ζητήσεις μια δραμαμίνη και μετά να λιποθυμήσεις, βλέπεις οι χρόνοι διακομής είναι αντιστρόφως ανάλογοι, όσο αργά ήρθανε να σε πάρουν τόσο γρήγορα θα σε πάνε, και πίστεψε με δεν είναι ευχάριστο να είσαι σε ένα μεταλλικό κουτί με ρόδες που το οδηγεί ο δεύτερος ξάδερφος του Σουμάχερ (γουονα μπι Εφ ένα ντραιβερ), και από πάνω να έχεις και την σειρήνα να στριγκλίζει, όποτε ή λιποθύμα ή πάρε ταξί.

Τώρα αν όλα αυτά σου φαίνονται υπερβολικά και έχεις την εντύπωση ότι η διακομή γίνεται όπως στις ταινίες τότε καλά να πάθεις την επόμενη φορά πίστεψε με θα πάρεις ταξί.

Η συνέχεια --»

Τα θέλω και τα όνειρα μιας ζωής

Αν αφήσουμε το μυαλό μας ελεύθερο να ονειρευτεί τότε οι προσωπικές (πραγματικές ) επιθυμίες βγαίνουν στην επιφάνεια. Ορίστε μερικές από τις δικές μου με τυχαία αρίθμηση:

1. Να δω την Γη από το διάστημα.

2. Να διακοσμήσω ένα διαμέρισμα σύμφωνα με όλους τους κανόνες του Feng Sui, για να δω αν έχει καμία διαφορά.

3. Να ταξιδέψω όσο πιο πολύ μπορώ. (Γη του πυρός ή Άνω τραχανοπλαγιά δεν έχει σημασία)

4. Να μάθω να γράφω γιαπωνέζικα και αραβικά.

5. Να γράψω ένα βιβλίο και να διαβάσω όσα πιο πολλά μπορώ.

6. Να μην ξεχάσω ότι ζω.

7. Να ζήσω στην απομόνωση κάπου στην Αλάσκα. (για περιορισμένο χρονικό διάστημα)

8. Να οδηγήσω μια Ferrari.

9. Να μην σκοτωθώ όταν θα οδηγήσω την Ferrari.

10. Να γνωρίσω όσους πιο πολλούς ανθρώπους μπορώ.

11. Να ζήσω την ίδια μέρα κατ επανάληψη τρεις φορές.

12.Να γνωρίσω τον Αρκά.

13. Να συνομιλήσω με τον Eko και τον Hawking.

14. Να γινόμουνα guest star στα Friends. (δυστυχώς τελειώσανε, έστω στο Joey συμβιβάζομαι)

15. Να ζήσω σκηνές δράσης από ταινίες. (έτσι για την φάση)

16. Να θεραπεύσω την αϋπνία μου και να κοιμάμαι σαν άνθρωπος.

17. Να ζητήσω συγνώμη από όσους είχα, έχω και θα πληγώσω.

18. Να λέω καθημερινά στα άτομα που αγαπάω ότι τα αγαπάω.

19. Να έχω μια καλή κουβέντα για όλους.

20. Να ζήσω σαν τον Ροβινσώνα. (χωρίς τον Παρασκευά όμως, καλύτερα με Παρασκευούλα)

21. Να στείλω ένα μήνυμα με μπουκάλι να δω αν θα πάρω απάντηση.

22. Να παίξω σκάκι με τον Kasparov. (και να χάσω φυσικά)

23. Να κάνω την διαφορά στην ζωή κάποιου ατόμου.

24. Να δω το χαμόγελο στα μάτια των παιδιών μου.

25. Να δοκιμάσω διαφορετικές γεύσεις.

26. Να ανοιχτώ σε ανθρώπους.

27. Να ζήσω μια μέρα σαν άλλος άνθρωπος.

28. Να μην αποκτήσω ποτέ «υπηρέτες».

29. Να μην σκοτώσω ποτέ.

30. Να έχω (έστω μια φορά) χρήματα στα τέλη του μήνα.

31. Να γελάω πιο συχνά.

32. Να είμαι ευτυχισμένος με αυτό που είμαι και αυτό που κάνω.

33. Να μην πίνω τόσους πολλούς καφέδες.

34. Να δουλεύω με ευχαρίστηση.

35. Να μην συμμετέχω ποτέ σε κανένα ριάλιτυ.

36. Να είμαι σωστός με τους φίλους μου τουλάχιστον.

37. Να γνωρίσω τους «εχθρούς» μου.

38. Να μην χαθώ με τα άτομα που μεγάλωσα μαζί.

39. Να μην μείνω ποτέ χωρίς μουσική.

40. Να ξαναδώ όλες τις αγαπημένες μου ταινίες.

41. Να γνωρίσω εκ των έσω άλλες θρησκείες.

42. Να μην ξεχάσω τις ρίζες μου.

43. Να μην με χάσω ποτέ.

44. Να μπορώ να επιβιώσω χωρίς ηλεκτρισμό.

45. Να φωνάξω από την κορυφή ενός βουνού με όλη μου την δύναμη

46. Να κάνω sex στα πιο περίεργα μέρη που υπάρχουν.

47. Να παλέψω για έναν «σωστό» σκοπό.

48. Να πάρω υποψηφιότητα για ένα Nobel.

49. Να κάνω πραγματικότητα όσα πιο πολλά μπορώ από αυτή την λίστα.

50. Να πεθάνω γελώντας και με αξιοπρέπεια.

Και στο τέλος…
51. Να δω τι υπάρχει μετά το θάνατο!

Η συνέχεια --»

(No) Sex And The City

Μέσα στο κάθε σιτυ, όποιο και να είναι αυτό, το 24ωρο κατακλύζεται από το σεξ, από διαφημίσεις σε ταμπέλες έντυπα, φυλλάδια, τα παντώς τύπου ΜΟΥ.ΜΟΥ.Ε και ΧΧΧ μαγαζάκια (που ξεφυτρώνουν σαν περίπτερα) μέχρι και στα άτομα που βλέπεις τριγύρω, (ξέκολα και προκλητικά ντυμένες δεσποινίδες, το τι βλέπει το έτερο φύλο θα σας γελάσω δεν είναι αρμοδιότητα μου) -και δεν θα μπω καν στο κόπο να ασχοληθώ με το ιντερνέτι- όλα σε οδηγούν σε σκέψεις πο(ρ)νηρές, όλα σε οδηγούν στο να “σεξουλιάζεσαι” και να “σεξουλιάζεις”.

Θα περίμενε κανείς ότι όλοι ξυπνάνε το πρωί και αντί για τον πρωινό καφέ – με το απαραίτητο τσιγάρο δια τους καπνιστές ή το ισορροπημένο πρωινό για τους healthμανιακ- κάνουν ένα οργιάκη, άντε μια παρτουζίτσα έτσι για να ξεκινήσει καλά η μέρα, ότι το επάγγελμα της «κοινής» (η λαϊκιστή μποτάνας) είναι η νούμερο ένα επιλογή στα έντυπα του ΣΕΠ και διατηρεί τα υψηλότερα μόρια. Τουλάχιστον αυτό θα πίστευε η «Έδα» (φίλη μου εξωγήινη, θα μιλήσουμε άλλη φορά για αυτή) αν βρισκόταν ξαφνικά μέσα στο σιτυ, με τον γνωστό διακτινισμό από τον Άλφα του κενταύρου, και τριγυρνούσε για μερικές ώρες.

Από την άλλη όμως ο κρυφός καημός των πολιτών του σιτυ είναι ότι: “You fuck he fucks everybondy in this town fucks exept me” (όπως έλεγε ο Λάμπρος Λάμπρου, κατά κόσμο Νίκος Καλογερόπουλος) και όχι γιατί δεν εξασκούν το άθλημα εν οίκο αλλά γιατί δεν το εξασκούν με τους ρυθμούς που ορίζονται εν δήμο, μήπως είμαστε σεξουαλικά αχόρταγοι τελικά;

Τα δεδομένα της εποχής είναι ότι οι παρθένοι/ες είναι ένα από τα είδη προς εξαφάνιση υπό την επίσημη προστασία της Greenpeace και του WWF και παρόλα αυτά όμως η διαφορά μεταξύ θεωρίας και πράξης όσο πάει και γίνεται πιο χαώδης και εγώ τόσο πιο πολύ μπερδεύομαι. Oλα αυτά είναι απλώς υιοθετημένα σημεία των καιρών ή πραγματικά έτσι περνάμε την ζωή μας;

Το σεξ είναι το πιο ισχυρό ζωώδες ένστικτο που μας απομένει, και ανέκαθεν ήταν μέσα στις προτεραιότητες μας μετά τις ανάγκες πρώτου βαθμού. Ίσως σήμερα στο σιτυ που έχουμε καλυμμένες αυτές τις ανάγκες να εξωτερικεύεται τόσο ή απλός αυτοί πουλάνε και εμείς αγοράζουμε και συνεχίζουν να πουλάνε επειδή αγοράζουμε;

Μετά από το "γαμάτε γιατί χανόμαστε" μήπως ήρθε ο καιρός να πούμε "μην πηδάτε για να βρεθούμε"; Ειδικά στην εποχή που οι σχέσεις είναι σαν το γάλα από την Έβγα της γειτονιάς (προς κατανάλωση εντός πέντε ημερών)! Μήπως πρέπει να αναφωνήσουμε No Sex In The City και όχι γιατί είμαι ρομαντικός ή τρελαίνομαι για λουλούδια, αγάπες και σοκολατάκια αλλά γιατί τόσο πήδημα ούτε η Πατουλίδου όταν πήρε το χρυσό μετ’ εμποδίων δεν έκανε.

Και μονολογώ και λέω, ε δεν γίνεται κάτι δεν πάει καλά, και επιρρίπτω ευθύνες εις το υποσυνείδητο, μου στις εγκεφαλικές μου συνάψεις και σε κείνες τις φωνούλες (οι όποιες ψυχιατρικός χαρακτηρίζονται ως πολυμορφική σχιζοφρένεια) ότι αυτές τα προκαλούν όλα και δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Ότι δεν ισχύει, ότι δεν είμαστε θύματα της σεξουαλικής προπαγάνδας, ούτε σεξουαλικός αχόρταγα, αλλά όλα αυτά είναι απλώς μια προσωπική εγκεφαλική παρερμηνεία.
Αλλά από την άλλη μήπως έχω δίκιο και είναι το νέο κίνημα της εποχής μας; Ο σοσιαλισμός μας έχει αφήσει χρόνια, ο κομουνισμός δεν θα το σχολιάσω, μήπως το κίνημα πλέον είναι ο “σεξουαλισμός” και δεν το έχω πάρει χαμπάρι να πάω να ψηφίσω;

Η συνέχεια --»

Δικηγορεί εστί τέχνη

Πρόσφατα το “Massachusetts Bar Association Lawyers Journal”, έκδωσε 21 ερωτήσεις που έγιναν σε δίκες από δικηγόρους σε εκάστοτε μάρτυρες. ΠΡΟΣΟΧΗ δεν πρόκειται για ανέκδοτο αλλά για πραγματικές καταστάσεις. Δ είναι ο δικηγόρος και Μ είναι ο μάρτυρας ή ο ιατροδικαστής.

1. "Λοιπόν Γιατρέ, δεν είναι αληθινό ότι όταν ένα άτομο πεθαίνει κατά την διάρκεια του ύπνου του, δεν το αντιλαμβάνεται μέχρι το πρωί;"
(Φυσικά, εκτός αν ξυπνήσει νωρίτερα, μα σοβαρολογούμε;;;)

2. "Ήσασταν παρόν όταν σας τραβήξανε αυτή την φωτογραφία;"
(Όχι είχα πάει μια βόλτα όταν με φώναξα και με φωτογράφισα)

3. "Ο μικρότερος γιος σας, αυτός που είναι είκοσι χρονών, πόσων χρονών είπατε τι είναι;"
(Του χρόνου κλείνει την τετραγωνική ρίζα του εννιακόσια)

4. "Ήσασταν μόνος σας ή ήσασταν μόνο εσείς;"*
* "Were you alone or by yourself?" δεν ξέρω πως αλλιώς να το μεταφράσω

5. "Εσείς ή ο αδερφός σας πέθανε στον πόλεμο;"
(Και οι δυο μας)

6. "Σας δολοφόνησε;"
(Όχι εγώ τον αυτοκτόνησα)

7. "Πόσο απείχαν τα οχήματα την στιγμή της σύγκρουσης;"
(Δεν είχα μεζούρα πάνω μου αλλά δεν θα ήταν κανά χιλιόμετρο!)

8. "Εσείς ήσασταν εκεί μέχρι που φύγατε, σωστά;"
(Όχι ακόμα εκεί είμαι)

9. "Πόσες φορές αυτοκτόνησε;"
(Σαρανταδώδεκα)

10. (Δ) "Επομένως, η ημερομηνία της σύλληψης (του παιδιού) είναι 8 Αυγούστου"
(Μ) "Ναι"
(Δ) "Και τι κάνατε εκείνη την στιγμή;"
(Ε αυτός ήθελε να τα ακούσει)

11. (Δ) "Έχετε τρία παιδία σωστά;"
(Μ) "Ναι"
(Δ) "Ποσά είναι αγόρια;"
(Μ) "Κανένα"
(Δ) "Κάποιο από τα παιδία σας είναι κορίτσι;"
(Μάλλον στην οικογένεια του είχαν και το τρίτο φύλο)

12. (Δ) "Μας δηλώνετε λοιπόν ότι οι σκάλες κατεβαίνανε μέχρι το ισόγειο σωστά;"
(Μ) "Ναι"
(Δ) "Και αυτές οι σκάλες πηγαίνανε και πάνω;"
(Τι τις ήθελες τις σκάλες χριστιανέ μου, πάρε το ανσασέρ να γλιτώσεις)

13. (Δ) "Κύριε Slatery, είχατε ένα ιδιαίτερο μήνα του μέλιτος σωστά;"
(Μ) "Ναι, πήγαμε στην Ευρώπη"
(Δ) "Η σύζυγος σας ήταν μαζί σας;"
(Όχι πήγε ο άνθρωπος με την μάνα του, δυο κουνιάδες και τρία μπατζανάκια)

14. (Δ) "Από τι διακόπηκε ο πρώτος σας γάμος;"
(Μ) "Από τον θάνατο"
(Δ) "Και τον θάνατο ποιος τον διέκοψε;"
(…)

15. (Δ) "Μπορείτε να μας περιγράψετε το άτομο που είδατε;"
(Μ) "Ήταν μέτριου ύψους και με μούσι."
(Δ) "Ήταν άνδρας η γυναίκα;"
(Σωστή ερώτηση άμα το είδε κοντά στην Συγγρού)

16. (Δ) "Η εμφάνιση σας εδώ σήμερα οφείλεται στην αίτηση κατάθεσης που παρέδωσα στον δικηγόρο σας;"
(Μ) "Όχι έτσι ντύνομαι για να πάω στην δουλειά μου"*
*"Is your appearance here this morning pursuant to a deposition notice which I sent your attorney?" "No, this is how I dress when I go to work."

17. (Δ) "Γιατρέ πόσες νεκροψίες κάνατε πάνω σε νεκρά άτομα;"
(Μ) "Όλες οι νεκροψίες μου γίνανε σε νεκρά άτομα"
(Dr. Frankestein)

18. (Δ) "Όλες οι απαντήσεις πρέπει να είναι προφορικές Οκ; Σε ποιο σχολείο πηγαίνεις;"
(Μ) "Προφορικές"
(Τελικά η βλακεία είναι κολλητική)

19. (Δ) "Θυμάστε την ώρα που εξετάσατε το πτώμα;"
(Μ) "Η νεκροψία ξεκίνησε στις 20:30"
(Δ) "Και ο κος Dennington ήταν νεκρός;"
(Μ) "Όχι, ήταν ξαπλωμένος στην ιατροδικαστική τράπεζα με την επιθυμία να μάθει γιατί τον νεκροτομούσα!"
(Ελπίζω να του την έλυσε την απορία)

20. (Δ) "Έχετε την ικανότητα να μας δώσετε ένα δείγμα ούρων;"
(Μ) "Την έχω από μικρός!"
(Και όχι μόνο ούρων)

21. (Δ) "Γιατρέ πριν αρχίσετε την νεκροψία ελέγξατε τους καρδιακούς χτύπους;"
(Μ) "Όχι"
(Δ) "Επομένως ελέγξατε την καρδιακή πίεση;"
(Μ) "Όχι"
(Δ) "Ελέγξατε την αναπνοή;"
(Μ) "Όχι"
(Δ) "Επομένως υπάρχει η πιθανότητα ο ασθενής να ήταν ζωντανός όταν ξεκινήσατε την νεκροψία;"
(Μ) "Όχι"
(Δ) "Πως μπορείτε να είστε τόσο σίγουρος γιατρέ;"
(Μ) "Γιατί ο εγκέφαλος του βρισκόταν σε ένα δοχείο πάνω στο γραφείο μου"
(Δ) "Εκτός όμως από αυτό σας παρακαλώ απαντήστε μου υπάρχει καμία πιθανότητα έστω μηδαμινή ο ασθενής να ήταν ζωντανός;"
(Μ) "Μα ναι, υπάρχει πιθανότητα να ήταν ζωντανός και να έκανε τον Δικηγόρο κάπου."

(και να σκεφτείτε πόσες σφαίρες το δευτερόλεπτο σε όλο το κόσμο δεν βρίσκουν στόχο και πάνε χαμένες.)

Η συνέχεια --»

"Η Φωνή της Καμπάνας"

Στο διαδύκτιο επικρατεί η άποψη ότι αν ψάξεις βρίσκεις τα πάντα. Σε μια πρόσφατη αναζήτηση μου όμως μου ήταν αδύνατο να εντοπίσω μια, μη αποσπασματική, έκδοση του «Η Φωνή της Καμπάνας», του Κώστα Βάρναλη και επειδή παραμένω ένθερμος οπαδός της προαναφερθείσας άποψης, το παραθέτω για τους ενδιαφερόμενους.


“Η Φωνή της Καμπάνας”*

Μες το δροσάνεμο
που αναγαλλιάζω
κι ο νους χανότανε
σε χάος γαλάζιο
ψηλά ας μ’ αφήνατε
να ξεχαστώ
φωτοπερίχυτη,
στόμα κλειστό.

Ποιο χέρι απλώθηκε
να με σπαράξει
απ’ το χρυσόνειρο
στην άγια πράξη!
Ο πρώτος ήχος μου
πρώτη πληγή.
Με τραβάς, αίμα μου
ξανά στη Γη.

Ω! σεις χαμόσυρτα
λέρα σκουλήκια,
η άλαμπη ζήση σας
ζήση ναι δίκια!
Μια τρύπα ο κόσμος σας
και μέσα κει
ο Χάρος λύτρωση
κι ώρα γλυκή.

Δεν είναι κέντρισμα
να σας κουνήσει,
κορμιά, που η άλυσσο
τα ’χει τσακίσει!
Σκέψη, ποιος άνεμος
θέ ν’ αξιωθεί
να σ’ ανατάραζε,
σκότος βαθή;

Πίσου απ’ τα λόγια μου
πικρά φαρμάκι,
τι κόσμοι απέραντοι
βυθοί λουλάκι!
Μάτι δε βρίσκεται
να θαμπωθεί
κι αφτί δε βρίσκεται
να λιγωθεί;

Να ταν να ξήλωνεν
απ’ την καρδιά μου
Μοίρα καλόβουλη
τ’ άγρια καρφιά μου
και να με σήκωνε
μ’ άξιο φτερό
σκέψη που μέστωσε
με τον καιρό.

Πάνω από θάλασσες
πάνω από χώρες
με τον καλόκαιρο
και με τις μπόρες
να με κατέβαζεν αγαλινά
όπου τ’ ανθρώπινο
πλήθος πονά.

Σε μίνες φόνισσες
μπουχές καζέρνες,
λιμάνια ολόκαπνα,
βοερές ταβέρνες,
σπιτάλια σκοτεινά
και φυλακές,
μπορντέλ’ ακάθαρτα
και προσευκές.

Στα στήθια να μπαινα
σαν την ανέσα,
σφυγμός βαθύρριζος
στις φλέβες μέσα
στο νου σαν άστραμα
και στην ψυχή,
ν’ αχούσ’ αδιάκοπα
τη διδαχή:

«Όλα τελειώνουνε
κι όλα περνάνε!
Ιδέες βασίλισσες
κακογερνάνε.
Στις νέες ανάγκες σου
(κόπος βαρής!)
σκοπούς αλάθεφτους
κοίτα να βρεις.»

«Αν είν’ η σκέψη σου
πριν από σένα,
δεν είναι απόκομμα
θεού και γέννα.
Τη σκλάβα σκέψη σου, σκλάβα δετή
σου τηνε πλάσανε
οι Δυνατοί.»

«Φτωχέ, σου μάραναν
κόποι και πόνοι
τη θέληση άβουλη
πιωμένη αφιόνι!
Αν είναι ο λάκκος σου
πολύ βαθής,
χρέος με τα χέρια σου
να σηκωθείς»!

«Τ’ άσκημα χέρια σου,
των όλω αιτία,
βαστάνε μάργελη
την πολιτεία!
Βγαίνει απ’ τα χέρια σου
κάθε αγαθό
του ωραίου περίθετο
το χρυσανθό.»

Σφίξε τα χέρια σου,
για Σένα κράτει
τ’ άμοιαστον έργο σου,
την Πλάση ακράτη
κι όλο ανεβαίνοντας
προς τη Χαρά
μέσα σου θά ναβεν
άστρων σπορά.»

Κι όπου σε σφάζουνε
δεμένον πίσου,
να βρόνταα άξαφνα
σεισμός αβύσσου,
χίλι’ αστροπέλεκα:
«Δεν είναι μπρος!
Κρύβεται πίσω σου
χρόνια ο οχτρός»!

*Η «Φωνή της Καμπάνας» εμφανίζεται όπως παρουσιάστηκε στο Σκλάβοι Πολιορκημένοι του Κώστα Βάρναλη από τις εκδόσεις Κέδρος Φεβρουάριος 1991

Η συνέχεια --»

... Ένα Παραμύθι

... Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα αγοράκι που το λέγανε Μανώλη και ένα κοριτσάκι που το λέγανε Ελένη . Βρεθήκανε τυχαία σε ένα club και χορεύανε με τις παρέες τους . Ύστερα από μια εβδομάδα ξαναβρεθήκανε τυχαία έξω από μια τράπεζα και γνωριστήκανε μέσω ενός κοινού φίλου τους τον Κώστα που ήταν παρέα με τον Μανώλη . Μια από τις επόμενες μέρες ξαναβρέθηκαν τυχαία και πάλι στο πανεπιστήμιο και οι τρεις τους και κανονίσανε να πάνε για καφέ κάπου εκεί κοντά . Πήγαν στην καφετέρια και γνωρίστηκε ο Μανώλης με την Ελένη κάπως καλύτερα . Η Ελένη είχε κατά νου να αγοράσει έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και ζήτησε βοήθεια από τον φίλο της τον Κώστα . Ο Κώστας της πρότεινε κάποιον και αυτή δέχτηκε .Κανόνισε ο Κώστας να πάει να συναρμολογήσει τον ηλεκτρονικό υπολογιστή της Ελένης , μιας και που γνώριζε ο ίδιος από αυτά. Πάνε ένα μεσημέρι λοιπόν στο σπίτι της Ελένης που έμενε μαζί με την αδερφή της Μαρία και αρχίζουν να το συναρμολογούν . Η Ελένη τους πρόσφερε καφεδάκι ελληνικό ενώ τους παρακολουθούσε τι κάνανε .Αφού τελείωσαν ύστερα από κάποιες ώρες , τους ευχαρίστησαν τα κορίτσια και χαιρετηθήκανε . Ύστερα από δύο μέρες ήρθαν οι γονείς του Κώστα και κάλεσε τον Μανώλη την Ελένη και την Μαρία σπίτι του για φαγητό . Ο Μανώλης λίγο πριν φτάσει στο σπίτι , πηδάει μια μάντρα και κόβει λουλούδια για να τα δώσει στην Ελένη . Φτάνει λοιπόν σπίτι πρώτος και περίμενε να έρθουν και τα κορίτσια . Μετά από λίγη ώρα φτάνουν και τα κορίτσια και κάθονται όλοι μαζί στο υπέροχο τραπέζι με θαλασσινά .Το ίδιο βράδυ μετά το τραπέζι κάλεσε ο πατέρας του Κώστα όλα τα παιδιά να πάνε σε ένα νυχτερινό μαγαζί . Δέχτηκαν και βρέθηκαν πάλι μαζί . Ο Μανώλης καθότανε δίπλα από την Ελένη και κάνανε πλάκα . Περνάγανε πολύ όμορφα . Ύστερα από εφτά μέρες βρέθηκε ο Μανώλης με την Ελένη τον Κώστα και έναν άλλο φίλο σε ένα μπαράκι . Ήτανε υπέροχη βραδιά μιας και που ο Μανωλης ήταν μαζί με την Ελένη και περνάγανε όμορφα . Αφού φύγανε από το μπαράκι πήρανε τον δρόμο της επιστροφής αγκαζέ . Μετά από μια εβδομάδα πρότεινε ο Μανωλης στην Ελένη να βγούνε μόνοι τους και εκείνη δέχτηκε . Αφού βγήκανε και περάσανε υπέροχα ζήτησε ο Μανώλης να κοιμηθεί σπίτι του η Ελένη μιας και ήταν περασμένη η ώρα . Εκείνη δέχτηκε με χαρά . Εκείνο το βράδυ κοιμηθήκανε μαζί ενώ πετούσαν στα ουράνια από ευτυχία . Ήταν Παρελθόν…

Η συνέχεια --»

Γυναικών Αναγνώσματα I: Η Αναζήτηση.

Μέχρι εκείνη την “αποφράδα” μέρα που σε γνώρισα όλα ήταν εντάξει με μένα και εγώ με μένα το ίδιο καλά ήμουν. Μέχρι που εμφανίστηκες, παρουσιάστηκες εκεί από όπου λιγότερο σε περίμενα και έλαμψες μες την ομίχλη, και ήταν σαν να είδα πρώτη φορά χρώματα σε ένα γκρίζο κόσμο, είχα ακούσει για σένα αλλά νόμιζα ότι ήταν άλλος ένας μύθος μέχρι που σε είδα με τα μάτια μου και σαν άλλος άπιστος Θωμάς μετανόησα. Μου είχαν πει να σε προσέχω ότι δεν είναι να σε εμπιστεύομαι, ωωω… πόσο δίκιο είχαν, όσο ξαφνικά εμφανίστηκες το ίδιο απότομα χάθηκες λέγοντας «Όλα τελειώνουνε και όλα περνάνε» και από τότε σε αναζητώ. Κάθε μέρα παλεύω να βρω λόγο για να συνεχίσω αυτή την αναζήτηση. Φοβάμαι μισώ και λατρεύω την μέρα που δεν θα βρω αυτό τον γαμημένο λόγο.

Σε θέλω, σε ποθώ, σε γουστάρω και εσύ; Τι εσύ; Ναι σωστά εσύ ως συνήθως αλλού, σε ένα άγνωστο “που”, σε ένα μυστικό “εκεί”… Τι κατάρα και αυτή…
Δεν μπορώ να είσαι μακριά μου άλλο, έτσι απλά δεν μπορώ, δεν θέλω να σε θέλω αλλά τι μπορώ να κάνω; Στοιχειώνεις το μυαλό μου, τον ύπνο μου, τα όνειρα μου, την ζωή μου. Και οι επιλογές; Πάλεψε ή ξεχνά την. Ε όχι γαμώτο θα παλέψω όσο και αν πληγωθώ όσο και αν πληγώσω δεν εγκαταλείπω την μάχη!

Και οι σκέψεις μαχαιριά και η ελπίδα ματωμένη κάθε φορά που νομίζω ότι σε πλησιάζω αλλά χάνεσαι σε μια ουτοπία και με αφήνεις πάλι σε ένα ρεαλισμό με στυγνά όρια και δυνατότητες. Βλέπεις δεν ακολουθείς κανόνες και δεν τηρείς τους νόμους, είσαι επαναστάτρια, κάνεις ότι θέλεις, όποτε το θέλεις, χωρίς γιατί και πως, και ή θα σε δεχτώ όπως είσαι ή θα σε χάσω ξανά. Αλλά αρκεί να σε δει κάποιος μια φορά έστω από μακριά για να σε ποθήσει και αυτός όσο και εγώ.

Ένα τελευταίο μόνο σου λέω «θα σου ανήκω και θα μου ανήκεις» δεν το ξέρεις ακόμα αλλά το αισθάνεσαι, δεν είναι απειλή αλλά υπόσχεση κάποτε θα σε βρω ξανά.
Τα λέμε … Ευτυχία

Η συνέχεια --»

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε, κάνουμε τα εγκαίνια μας, και όπως κάθε «μαγαζί» που σέβεται τον εαυτό του τα εγκαίνια θα ακολουθήσουνε εν καιρό, εφόσον περιμένουμε αγωνιωδώς τον φίλτατο Webμάστορα να ασχοληθεί με την οργάνωση του Medi. BA blog, διότι μπορεί να είμαστε 2-3 νοματαίοι εδώ μέσα αλλά έχουμε οργάνωση, αμ πως, επιτροπές, αρμοδιότητες και όλα τα συναφή.

Έτσι λοιπόν όλοι οι υπόλοιποι εμείς θα κάνουμε την δουλίτσα μας, θα γράφουμε την χαζομάρα μας, ε όλο και κάποιος θα ξεπέσει και δώθε να δει τι παίζει. Τώρα κατά πόσο θα του αρέσει αυτό που θα δει, δεν γνωρίζω κατά πόσο παίζει. Το σίγουρο είναι ότι εμείς παίζουμε (η απουσία του «τον» είναι καίριας σημασίας) παίζουμε με σκέψεις με λέξεις και συχνά πυκνά παίζουμε και με τα νεύρα (για να μην αρχίσω τις χυδαιολογίες από την αρχή, αυτές αργότερα δεν χανόμαστε).

Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο είναι αναγκαίες οι συστάσεις καθώς ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη κλίση με την κοινωνικότητα και με τους τύπους αλλά σιγά σιγά πιστεύω θα μας μάθετε και θα σας μάθουμε.

Αυτά για την ώρα καθώς η boubouka ετοιμάζει ένα photo album και έχει χαθεί μέσα στα mb, στην ψηφιακή μορφοποίηση στο ξεδιάλεγμα και γενικός δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ καθώς κάθε τρεις και λίγο δες εκείνο, δες το άλλο, κάνε αυτό, κάνε κείνο. Θα σας έλεγα να το επισκεφτείτε αλλά δυστυχώς υπάρχουν περιοριστικά μέτρα c(l)opyright και βέβαιος κάθε φυσιολογικός άνθρωπος έχει πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθεί από το να κατασκοπεύει διαδικτυακός pic.

Η συνέχεια --»