"Η Φωνή της Καμπάνας"

Στο διαδύκτιο επικρατεί η άποψη ότι αν ψάξεις βρίσκεις τα πάντα. Σε μια πρόσφατη αναζήτηση μου όμως μου ήταν αδύνατο να εντοπίσω μια, μη αποσπασματική, έκδοση του «Η Φωνή της Καμπάνας», του Κώστα Βάρναλη και επειδή παραμένω ένθερμος οπαδός της προαναφερθείσας άποψης, το παραθέτω για τους ενδιαφερόμενους.


“Η Φωνή της Καμπάνας”*

Μες το δροσάνεμο
που αναγαλλιάζω
κι ο νους χανότανε
σε χάος γαλάζιο
ψηλά ας μ’ αφήνατε
να ξεχαστώ
φωτοπερίχυτη,
στόμα κλειστό.

Ποιο χέρι απλώθηκε
να με σπαράξει
απ’ το χρυσόνειρο
στην άγια πράξη!
Ο πρώτος ήχος μου
πρώτη πληγή.
Με τραβάς, αίμα μου
ξανά στη Γη.

Ω! σεις χαμόσυρτα
λέρα σκουλήκια,
η άλαμπη ζήση σας
ζήση ναι δίκια!
Μια τρύπα ο κόσμος σας
και μέσα κει
ο Χάρος λύτρωση
κι ώρα γλυκή.

Δεν είναι κέντρισμα
να σας κουνήσει,
κορμιά, που η άλυσσο
τα ’χει τσακίσει!
Σκέψη, ποιος άνεμος
θέ ν’ αξιωθεί
να σ’ ανατάραζε,
σκότος βαθή;

Πίσου απ’ τα λόγια μου
πικρά φαρμάκι,
τι κόσμοι απέραντοι
βυθοί λουλάκι!
Μάτι δε βρίσκεται
να θαμπωθεί
κι αφτί δε βρίσκεται
να λιγωθεί;

Να ταν να ξήλωνεν
απ’ την καρδιά μου
Μοίρα καλόβουλη
τ’ άγρια καρφιά μου
και να με σήκωνε
μ’ άξιο φτερό
σκέψη που μέστωσε
με τον καιρό.

Πάνω από θάλασσες
πάνω από χώρες
με τον καλόκαιρο
και με τις μπόρες
να με κατέβαζεν αγαλινά
όπου τ’ ανθρώπινο
πλήθος πονά.

Σε μίνες φόνισσες
μπουχές καζέρνες,
λιμάνια ολόκαπνα,
βοερές ταβέρνες,
σπιτάλια σκοτεινά
και φυλακές,
μπορντέλ’ ακάθαρτα
και προσευκές.

Στα στήθια να μπαινα
σαν την ανέσα,
σφυγμός βαθύρριζος
στις φλέβες μέσα
στο νου σαν άστραμα
και στην ψυχή,
ν’ αχούσ’ αδιάκοπα
τη διδαχή:

«Όλα τελειώνουνε
κι όλα περνάνε!
Ιδέες βασίλισσες
κακογερνάνε.
Στις νέες ανάγκες σου
(κόπος βαρής!)
σκοπούς αλάθεφτους
κοίτα να βρεις.»

«Αν είν’ η σκέψη σου
πριν από σένα,
δεν είναι απόκομμα
θεού και γέννα.
Τη σκλάβα σκέψη σου, σκλάβα δετή
σου τηνε πλάσανε
οι Δυνατοί.»

«Φτωχέ, σου μάραναν
κόποι και πόνοι
τη θέληση άβουλη
πιωμένη αφιόνι!
Αν είναι ο λάκκος σου
πολύ βαθής,
χρέος με τα χέρια σου
να σηκωθείς»!

«Τ’ άσκημα χέρια σου,
των όλω αιτία,
βαστάνε μάργελη
την πολιτεία!
Βγαίνει απ’ τα χέρια σου
κάθε αγαθό
του ωραίου περίθετο
το χρυσανθό.»

Σφίξε τα χέρια σου,
για Σένα κράτει
τ’ άμοιαστον έργο σου,
την Πλάση ακράτη
κι όλο ανεβαίνοντας
προς τη Χαρά
μέσα σου θά ναβεν
άστρων σπορά.»

Κι όπου σε σφάζουνε
δεμένον πίσου,
να βρόνταα άξαφνα
σεισμός αβύσσου,
χίλι’ αστροπέλεκα:
«Δεν είναι μπρος!
Κρύβεται πίσω σου
χρόνια ο οχτρός»!

*Η «Φωνή της Καμπάνας» εμφανίζεται όπως παρουσιάστηκε στο Σκλάβοι Πολιορκημένοι του Κώστα Βάρναλη από τις εκδόσεις Κέδρος Φεβρουάριος 1991

Η συνέχεια --»

... Ένα Παραμύθι

... Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα αγοράκι που το λέγανε Μανώλη και ένα κοριτσάκι που το λέγανε Ελένη . Βρεθήκανε τυχαία σε ένα club και χορεύανε με τις παρέες τους . Ύστερα από μια εβδομάδα ξαναβρεθήκανε τυχαία έξω από μια τράπεζα και γνωριστήκανε μέσω ενός κοινού φίλου τους τον Κώστα που ήταν παρέα με τον Μανώλη . Μια από τις επόμενες μέρες ξαναβρέθηκαν τυχαία και πάλι στο πανεπιστήμιο και οι τρεις τους και κανονίσανε να πάνε για καφέ κάπου εκεί κοντά . Πήγαν στην καφετέρια και γνωρίστηκε ο Μανώλης με την Ελένη κάπως καλύτερα . Η Ελένη είχε κατά νου να αγοράσει έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και ζήτησε βοήθεια από τον φίλο της τον Κώστα . Ο Κώστας της πρότεινε κάποιον και αυτή δέχτηκε .Κανόνισε ο Κώστας να πάει να συναρμολογήσει τον ηλεκτρονικό υπολογιστή της Ελένης , μιας και που γνώριζε ο ίδιος από αυτά. Πάνε ένα μεσημέρι λοιπόν στο σπίτι της Ελένης που έμενε μαζί με την αδερφή της Μαρία και αρχίζουν να το συναρμολογούν . Η Ελένη τους πρόσφερε καφεδάκι ελληνικό ενώ τους παρακολουθούσε τι κάνανε .Αφού τελείωσαν ύστερα από κάποιες ώρες , τους ευχαρίστησαν τα κορίτσια και χαιρετηθήκανε . Ύστερα από δύο μέρες ήρθαν οι γονείς του Κώστα και κάλεσε τον Μανώλη την Ελένη και την Μαρία σπίτι του για φαγητό . Ο Μανώλης λίγο πριν φτάσει στο σπίτι , πηδάει μια μάντρα και κόβει λουλούδια για να τα δώσει στην Ελένη . Φτάνει λοιπόν σπίτι πρώτος και περίμενε να έρθουν και τα κορίτσια . Μετά από λίγη ώρα φτάνουν και τα κορίτσια και κάθονται όλοι μαζί στο υπέροχο τραπέζι με θαλασσινά .Το ίδιο βράδυ μετά το τραπέζι κάλεσε ο πατέρας του Κώστα όλα τα παιδιά να πάνε σε ένα νυχτερινό μαγαζί . Δέχτηκαν και βρέθηκαν πάλι μαζί . Ο Μανώλης καθότανε δίπλα από την Ελένη και κάνανε πλάκα . Περνάγανε πολύ όμορφα . Ύστερα από εφτά μέρες βρέθηκε ο Μανώλης με την Ελένη τον Κώστα και έναν άλλο φίλο σε ένα μπαράκι . Ήτανε υπέροχη βραδιά μιας και που ο Μανωλης ήταν μαζί με την Ελένη και περνάγανε όμορφα . Αφού φύγανε από το μπαράκι πήρανε τον δρόμο της επιστροφής αγκαζέ . Μετά από μια εβδομάδα πρότεινε ο Μανωλης στην Ελένη να βγούνε μόνοι τους και εκείνη δέχτηκε . Αφού βγήκανε και περάσανε υπέροχα ζήτησε ο Μανώλης να κοιμηθεί σπίτι του η Ελένη μιας και ήταν περασμένη η ώρα . Εκείνη δέχτηκε με χαρά . Εκείνο το βράδυ κοιμηθήκανε μαζί ενώ πετούσαν στα ουράνια από ευτυχία . Ήταν Παρελθόν…

Η συνέχεια --»

Γυναικών Αναγνώσματα I: Η Αναζήτηση.

Μέχρι εκείνη την “αποφράδα” μέρα που σε γνώρισα όλα ήταν εντάξει με μένα και εγώ με μένα το ίδιο καλά ήμουν. Μέχρι που εμφανίστηκες, παρουσιάστηκες εκεί από όπου λιγότερο σε περίμενα και έλαμψες μες την ομίχλη, και ήταν σαν να είδα πρώτη φορά χρώματα σε ένα γκρίζο κόσμο, είχα ακούσει για σένα αλλά νόμιζα ότι ήταν άλλος ένας μύθος μέχρι που σε είδα με τα μάτια μου και σαν άλλος άπιστος Θωμάς μετανόησα. Μου είχαν πει να σε προσέχω ότι δεν είναι να σε εμπιστεύομαι, ωωω… πόσο δίκιο είχαν, όσο ξαφνικά εμφανίστηκες το ίδιο απότομα χάθηκες λέγοντας «Όλα τελειώνουνε και όλα περνάνε» και από τότε σε αναζητώ. Κάθε μέρα παλεύω να βρω λόγο για να συνεχίσω αυτή την αναζήτηση. Φοβάμαι μισώ και λατρεύω την μέρα που δεν θα βρω αυτό τον γαμημένο λόγο.

Σε θέλω, σε ποθώ, σε γουστάρω και εσύ; Τι εσύ; Ναι σωστά εσύ ως συνήθως αλλού, σε ένα άγνωστο “που”, σε ένα μυστικό “εκεί”… Τι κατάρα και αυτή…
Δεν μπορώ να είσαι μακριά μου άλλο, έτσι απλά δεν μπορώ, δεν θέλω να σε θέλω αλλά τι μπορώ να κάνω; Στοιχειώνεις το μυαλό μου, τον ύπνο μου, τα όνειρα μου, την ζωή μου. Και οι επιλογές; Πάλεψε ή ξεχνά την. Ε όχι γαμώτο θα παλέψω όσο και αν πληγωθώ όσο και αν πληγώσω δεν εγκαταλείπω την μάχη!

Και οι σκέψεις μαχαιριά και η ελπίδα ματωμένη κάθε φορά που νομίζω ότι σε πλησιάζω αλλά χάνεσαι σε μια ουτοπία και με αφήνεις πάλι σε ένα ρεαλισμό με στυγνά όρια και δυνατότητες. Βλέπεις δεν ακολουθείς κανόνες και δεν τηρείς τους νόμους, είσαι επαναστάτρια, κάνεις ότι θέλεις, όποτε το θέλεις, χωρίς γιατί και πως, και ή θα σε δεχτώ όπως είσαι ή θα σε χάσω ξανά. Αλλά αρκεί να σε δει κάποιος μια φορά έστω από μακριά για να σε ποθήσει και αυτός όσο και εγώ.

Ένα τελευταίο μόνο σου λέω «θα σου ανήκω και θα μου ανήκεις» δεν το ξέρεις ακόμα αλλά το αισθάνεσαι, δεν είναι απειλή αλλά υπόσχεση κάποτε θα σε βρω ξανά.
Τα λέμε … Ευτυχία

Η συνέχεια --»

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε, κάνουμε τα εγκαίνια μας, και όπως κάθε «μαγαζί» που σέβεται τον εαυτό του τα εγκαίνια θα ακολουθήσουνε εν καιρό, εφόσον περιμένουμε αγωνιωδώς τον φίλτατο Webμάστορα να ασχοληθεί με την οργάνωση του Medi. BA blog, διότι μπορεί να είμαστε 2-3 νοματαίοι εδώ μέσα αλλά έχουμε οργάνωση, αμ πως, επιτροπές, αρμοδιότητες και όλα τα συναφή.

Έτσι λοιπόν όλοι οι υπόλοιποι εμείς θα κάνουμε την δουλίτσα μας, θα γράφουμε την χαζομάρα μας, ε όλο και κάποιος θα ξεπέσει και δώθε να δει τι παίζει. Τώρα κατά πόσο θα του αρέσει αυτό που θα δει, δεν γνωρίζω κατά πόσο παίζει. Το σίγουρο είναι ότι εμείς παίζουμε (η απουσία του «τον» είναι καίριας σημασίας) παίζουμε με σκέψεις με λέξεις και συχνά πυκνά παίζουμε και με τα νεύρα (για να μην αρχίσω τις χυδαιολογίες από την αρχή, αυτές αργότερα δεν χανόμαστε).

Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο είναι αναγκαίες οι συστάσεις καθώς ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη κλίση με την κοινωνικότητα και με τους τύπους αλλά σιγά σιγά πιστεύω θα μας μάθετε και θα σας μάθουμε.

Αυτά για την ώρα καθώς η boubouka ετοιμάζει ένα photo album και έχει χαθεί μέσα στα mb, στην ψηφιακή μορφοποίηση στο ξεδιάλεγμα και γενικός δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ καθώς κάθε τρεις και λίγο δες εκείνο, δες το άλλο, κάνε αυτό, κάνε κείνο. Θα σας έλεγα να το επισκεφτείτε αλλά δυστυχώς υπάρχουν περιοριστικά μέτρα c(l)opyright και βέβαιος κάθε φυσιολογικός άνθρωπος έχει πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθεί από το να κατασκοπεύει διαδικτυακός pic.

Η συνέχεια --»