Ποιός είναι το τέρας τελικά;
Τελικά καμία φορά αρκεί μια αγνή κουβέντα από άτομο που εκτιμάς για να σου προσδώσει το ευχάριστο αίσθημα της αυτοϊκανοποίησης. Το να ξέρεις ότι κάποιος (αρκεί και ένας) σε θεωρεί κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που εσύ πιστεύεις για σένα, είναι σημαντικό στην ζωή μας.
Λένε ότι καθείς μας έχει τρεις εικόνες του εαυτού του, μια αυτό που δείχνουμε στους άλλους, μια το πώς μας βλέπουν οι άλλοι και η τρίτη το πώς πραγματικά είμαστε. Τώρα αν έχει καταφέρει κανείς να τις ταυτίσει δεν το γνωρίζω, αλλά το θεωρώ υπερβολικά δύσκολο για να είναι εφικτό. Όπως είχε πει ο Χατζιδάκις «Σαν αρχίζει το πρόσωπο του τέρατος να μην μας τρομάζει, πάει να πει πως αρχίζουμε να του μοιάζουμε» αλλά κανείς δεν θέλει να δεχτεί ότι είναι το «τέρας».
Οι μισοί περνάνε την ζωή τους νομίζουν ότι τους άξιζε άλλη τύχη, γιατί αν καταλάβουν ότι τους αξίζει αυτό που έχουν θα μαραζώσουν. Οι άλλοι μισοί απλώς θέλουν την τύχη των άλλων μισών. Σε τέτοιες καταστάσεις έρχεται η απροσδόκητη άποψη που λέγαμε, που σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι τελικά τα παραμύθια δεν είναι μόνο για να τ’ ακούμε τη νύχτα και να κοιμόμαστε ήσυχα, αλλά είναι καλύτερο να τ’ ακούμε την μέρα και να ζούμε πιο ανήσυχα. Γιατί ο καθείς με λίγο αυτοσεβασμό όταν του βάζουν τον πήχη πιο ψηλά, από αυτό που πιστεύει ο ίδιος, θα προσπαθήσει να το ξεπεράσει.
Ευσεβής πόθοι θα μου πείτε τώρα αλλά τι άξια έχουν τα όνειρα να δεν μπορείς να τα ζήσεις, καλή η φαντασία δεν αντιλέγω αλλά είναι διαφορετικό να φαντάζεσαι την ζωή σου από το να ζεις την φαντασία σου.
Βέβαια το τέρας πάντα καραδοκεί και ο δρακός πάντα μας κοιτάει, αλλά έτσι και αλλιώς μαγκιά είναι να κερδίζεις ακόμα κι όταν χάνεις. Γιατί στο τέλος όταν όλα κρίνονται η ουσία είναι ότι θα σου κάνω το χατίρι αρκεί να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου.
Για αυτό προσέξτε διπλά, ποιον έχετε δίπλα σας γιατί μπορεί η κόλαση να είναι οι άλλοι, αλλά κάλλιστα οι άλλοι μπορούν να γίνουν και παράδεισος, και ευτυχώς οι άγγελοι και τα ξωτικά υπάρχουν ακόμα.
