Πριν το τέλος

Το κλείσιμο του Medi. BA Blog αποφασίστηκε μετά από πολύ σκέψη και μελέτη. Οι λόγοι αποχώρησης του από την ελληνική blogόσφαιρα παραμένουν ακόμα σκοτεινό μυστήριο για το κοινό.

Μερικοί αναφέρουν ότι κλείνει μετά από πολυάριθμες ανώνυμες απειλές για ανελέητο σοδομισμό των δημιουργών του, άλλοι αναφέρουν ότι κλείνει υπό το βάρος των μηνύσεων για το copyright του περιεχομένου. Έχει ακουστεί βεβαίως, ότι ο κύριος λόγος είναι ότι μας τελειώσαν τα ναρκωτικά και ως εκ τούτου και η έμπνευση για να συνεχίσουμε το έργο μας.

Προς το παρών το Medi. BA Blog δηλώνει “No Comment” και ότι σε μερικές μέρες θα εκδοθούν οι επίσημοι λόγοι για την αποχώρηση του. Αν βεβαίως είστε τόσο ανυπόμονοι μπορείτε να προσθέσετε και εσείς το δικό σας σενάριο (τα κάνουμε συλλογή).

Η συνέχεια --»

Παράκληση...

Παρακαλώ μην μου πατάτε το “μυαλό” και κυρίως μακριά τα ποδάρια σας από τα “θέλω” μου!!!

Η συνέχεια --»

Μοναξιά

Πω πόσο μου την δίνει αυτό το συναίσθημα και είναι φορές που το νοιώθω έντονα γαμώτο!Δεν λέω παρέες έχω , αλλά και πάλι με ποιάνει!Καταλήγω στο συμπέρασμα οτι μιά ζωή θα είσαι μόνος και πρέπει να "συνηθίσεις" την ιδέα!Οι γονείς ,οι φίλοι , τα αγαπημένα σου πρόσωπα γενικότερα μέχρι πότε θα σου κρατάνε συντροφιά;Είμαι τύπος της παρέας και με ποιάνει το παράπονο ώρες ώρες , είναι και αυτό μια φρίκη της στιγμής!τί διάολο , όλο στο χαωαλέ μια ζωή θα το ρίχνουμε; Είναι κάποιες φορές που αισθάνεσαι οτι σου βγαίνει να πείς τα εσώψυχά σου σε έναν ξένο , πιο εύκολα απο ότι θα τα έλεγες στους γονείς ή στον κολλητό κτλ.Όλα καλά μωρέ απλά σε πιάνει που και πού.Ο άνθρωπος απο την φύση του εξάλλου είναι κοινωνικό όν...

Η συνέχεια --»

Ποιός είναι το τέρας τελικά;

Τελικά καμία φορά αρκεί μια αγνή κουβέντα από άτομο που εκτιμάς για να σου προσδώσει το ευχάριστο αίσθημα της αυτοϊκανοποίησης. Το να ξέρεις ότι κάποιος (αρκεί και ένας) σε θεωρεί κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που εσύ πιστεύεις για σένα, είναι σημαντικό στην ζωή μας.

Λένε ότι καθείς μας έχει τρεις εικόνες του εαυτού του, μια αυτό που δείχνουμε στους άλλους, μια το πώς μας βλέπουν οι άλλοι και η τρίτη το πώς πραγματικά είμαστε. Τώρα αν έχει καταφέρει κανείς να τις ταυτίσει δεν το γνωρίζω, αλλά το θεωρώ υπερβολικά δύσκολο για να είναι εφικτό. Όπως είχε πει ο Χατζιδάκις «Σαν αρχίζει το πρόσωπο του τέρατος να μην μας τρομάζει, πάει να πει πως αρχίζουμε να του μοιάζουμε» αλλά κανείς δεν θέλει να δεχτεί ότι είναι το «τέρας».
Οι μισοί περνάνε την ζωή τους νομίζουν ότι τους άξιζε άλλη τύχη, γιατί αν καταλάβουν ότι τους αξίζει αυτό που έχουν θα μαραζώσουν. Οι άλλοι μισοί απλώς θέλουν την τύχη των άλλων μισών. Σε τέτοιες καταστάσεις έρχεται η απροσδόκητη άποψη που λέγαμε, που σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι τελικά τα παραμύθια δεν είναι μόνο για να τ’ ακούμε τη νύχτα και να κοιμόμαστε ήσυχα, αλλά είναι καλύτερο να τ’ ακούμε την μέρα και να ζούμε πιο ανήσυχα. Γιατί ο καθείς με λίγο αυτοσεβασμό όταν του βάζουν τον πήχη πιο ψηλά, από αυτό που πιστεύει ο ίδιος, θα προσπαθήσει να το ξεπεράσει.
Ευσεβής πόθοι θα μου πείτε τώρα αλλά τι άξια έχουν τα όνειρα να δεν μπορείς να τα ζήσεις, καλή η φαντασία δεν αντιλέγω αλλά είναι διαφορετικό να φαντάζεσαι την ζωή σου από το να ζεις την φαντασία σου.

Βέβαια το τέρας πάντα καραδοκεί και ο δρακός πάντα μας κοιτάει, αλλά έτσι και αλλιώς μαγκιά είναι να κερδίζεις ακόμα κι όταν χάνεις. Γιατί στο τέλος όταν όλα κρίνονται η ουσία είναι ότι θα σου κάνω το χατίρι αρκεί να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου.

Για αυτό προσέξτε διπλά, ποιον έχετε δίπλα σας γιατί μπορεί η κόλαση να είναι οι άλλοι, αλλά κάλλιστα οι άλλοι μπορούν να γίνουν και παράδεισος, και ευτυχώς οι άγγελοι και τα ξωτικά υπάρχουν ακόμα.

Η συνέχεια --»

Διαγωνισμός

Βρείτε ποιος λέει το τραγουδάκι και ποιος είναι ο τίτλος του.
Γιατί το συγκεκριμένο;
Εδώ σας θέλω…

Οπτικό βοήθημα:... πέρασε λες ένας χειμώνας πεταμένος στο συρτάρι και καθισμένη σε ένα γέλιο θα 'ρθεις πάλι και καθισμένη σε μια θάλασσα μαβιά, θα χεις το φως, θα χεις την νύχτα και στο κρεβάτι σου μπλεγμένα χίλια δίχτυα και ένας βυθός τα όνειρα σου τα βαθιά…

Ηχητικό βοήθημα: Ακούστε.

Η συνέχεια --»

One Art

The art of losing isn't hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster.

Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn't hard to master.

Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.

I lost my mother's watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.
The art of losing isn't hard to master.

I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn't a disaster.

---Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan't have lied. It's evident
the art of losing's not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.

Η συνέχεια --»

Για την Ζωή...

Νοιώθω τρομερές ενοχές για τον εαυτό μου γιατί είμαι τόσο πολύπλοκος που σε μπερδεύω ή μήπως γιατί είμαι τόσο απλοϊκός που με μπερδεύεις;

Η συνέχεια --»

Έχει νόημα;

Έχει νόημα να τα βάζεις με ανεμόμυλους άραγε;;;

Η συνέχεια --»